trwamy

Było warto oszaleć dla tych uszytych z pozłacanej waty sekund.

Nie widzę Cię wyraźnie, delikatne płomyczki tylko rozpraszają całkowitą ciemność. Kiedy słucham jak czytasz opis Stworzenia Świata, z rozmarzeniem zamykam oczy i wsłuchuję się w ton Twojego głosu. Uwielbiam go słuchać. Przenika mnie i uspokaja. Daje bezpieczeństwo i ciepło. Przestaję czuć kręgosłup, ból promieniuje mi aż do ramienia, ukojenia doznaję tylko w przelotnych spojrzeniach już bez uśmiechów.
Wiem, że wiesz. Wiem, że rozumiesz. Bezgłośne Kocham Cię.

Poczekaj na mnie Kochanie ;)

Zamarzam. Cała się trzęsę i moje zęby zabawnie o siebie uderzają. Już mam ochotę odejść, ale czekam. 

Zabieram Cię. 

Jest cudownie. Ciepłe powietrze wypełnia całą przestrzeń Twojego czarnego samochodu i już nam nic nie dokucza.

Chodź do tyłu.

Wpatrujemy się w okrągły księżyc na pustym parkingu niedaleko jeziora, przy którym półtora roku temu tak samo patrzyliśmy na, wtedy półokrągły, księżyc, a Ty nieśmiało mnie przytulałeś i kładłeś swoje dłonie na mojej talii. Nawet kaloryczność dość ryzykownego upominku w postaci czekoladowego zajączka nie ma teraz najmniejszego znaczenia. Śmiejesz się tylko z brązowej plamy na mojej bluzce i prawie zasypiasz z ręką na mojej prawej piersi. 

Jest tak jak powinno. Przybiegłeś do mnie z powrotem. Dziękuję.