walczę.

Kiedy połykałam nasenne tabletki, chciałam zabić kogoś, kogo nienawidziłam. Nie wiedziałam, że żyją we mnie inne Weroniki, które umiałabym pokochać.

Jedzenie to życie.
Weź trzy głębokie wdechy i kawałek bułki posmarowanej masłem do ust.
Masło to nie kalorie. Masło to hormony. Hormony to cykl. Cykl to dzieci. Dzieci to marzenia. Nasze.
Są ułamki sekund, w których widzę w lustrze siebie zamiast słonia. Są ułamki sekund, w których myślę, że czterdziesto-ośmio centymetrowe udo nie może być przecież grube. Dla tych króciutkich momentów trzeba walczyć.
Zniszczyłam w sobie wszystko, co cechuje płeć piękną - nie mam piersi, nie mam miesiączki, nie mogę oddawać Ci się w taki sposób, w jaki bym chciała. Dzisiaj wracając do domu moje ręce nie miały siły trzymać torebki.
Uczę się jeść. Może nie jest to sześć posiłków dziennie, dwa i pół tysiąca kalorii, według zaleceń psychologa, ale ponad tysiąc, w plus minus równych odstępach. Bułka ląduje w koszu, jabłko w torbie. Zawsze to więcej niż kilkaset. Zawsze to krok do przodu. Krok, w stronę normalności.

Muszę przytyć. Powoli oswajam się z liczbą pięćdziesiąt trzy i staram się poustawiać w głowie wszystko tak, aby nie wpaść w panikę, gdy zobaczę na wadze więcej, a nie mniej. Na razie idzie mi dobrze - schudłam pół kilograma.
Muszę przytyć do tych pięćdziesięciu trzech kilo. Mama będzie wtedy szczęśliwa.

I muszę też pokochać siebie. Tylko kochając siebie można kochać w pełni innych.