%%

Zdziecinniali śpiewają fałszywie, a naiwni tańcują na oślep. Jakiś obcy cwaniak klaszcze w dłonie, a ty chowasz się, kryjesz w ciemności.

Czuję jak mój brzuch nie może sobie poradzić ze strawieniem dzisiejszego dnia.
Bardzo mocno odsunęłam się od moich znajomych. Nie mogę ich znieść. Ich i ich batonów. Mam ochotę schować się w kokonie Twoich ramion. Chcę być sama. Przymus do życia w społeczeństwie jeszcze bardziej skręca mi żołądek.
Nie mogę patrzeć na swoje odbicie w lustrze. Dzisiaj zjadłam stanowczo za dużo. Zdecydowanie więcej niż miałam w planach.
Gówno. To, że nie czujesz głodu, nie oznacza, że nie chudniesz. Bilans w granicach tysiąca kalorii to nie jest napad, a na pewno nie powód do połknięcia xenny. Głupie dziewczę.
Ale przecież głód da Ci szczęście! Przecież to tylko kilka kilo w dół. Przecież masz tylko nie jeść, trzymać się zasad i milczeć. To takie proste. Przecież nie zaczniesz żyć w innym świecie, Twojej głowy nie opanuje planowanie posiłków, nie zapomnisz smaku pieczywa. To w końcu tylko kilka kilo. Jak to jest możliwe, że chuda anoreksja ma siły tak mocno trzymać?
Dobrze, że Słońce wyszło zza chmur. Niech promienie świecą nam w oczy, padają na twarz, wywołują uśmiech, ułatwiają wstawanie. Będziemy chodzić na spacery. Będziemy się śmiać, pić piwo i jeść lody czekoladowe.
W półtora miesiąca chciałabym schudnąć jakieś osiem kilo. Jestem nienormalna.