wylewam siebie. długo i mozolnie. ale wylewam.

W mojej głowie są same liczby, obrazy jedzenia, odbicia lustra, łzy i całe mnóstwo bardzo wulgarnych wyrazów.
Najgorsze jest oszukiwanie samej siebie. Nie to jeszcze nie teraz; nie, przecież nie mam żadnego problemu, oprócz zaburzonej percepcji samej siebie; nie, to nic, to nie szkodzi, przecież w każdej chwili mogę zjeść pół blachy ciasta czekoladowego bez wyrzutów sumienia; nie, nie martwcie się o mnie, to ze stresu, to z nauki, to z niewyspania, także tego, możecie żyć dalej, cześć i czołem, tylko pamiętajcie, żeby mnie nie zabierać na piwo (300kcal), ani na pizzę (600kcal), ani nigdzie indziej, bo nie chce mi się tłumaczyć dlaczego biorę sałatkę, a nie solidną porcję makaronu z górą parmezanu, bo przecież kocham kuchnię włoską i to na nią mam tak naprawdę ochotę, a nie na te pieprzone pomidorki koktajlowe (3kcal) i jogurt naturalny (78kcal).
Mam pełno myśli, za dużo emocji, za mało siły, ale podpisałam jakiś abstrakcyjny pakt, kontrakt milczenia i nie wiem czy zrobiłam to z własnej, nieprzymuszonej i świadomej woli, czy ktoś za mnie pokierował moją ręką i siłą sprawił, że zgodziłam się na ten idiotyzm.
Bo teraz moim największym obowiązkiem i nadrzędnym celem stało się dochowanie tego paktu i robienie wszystkiego, żeby nikt się nie domyślił, nie dowiedział, nie zaczął podejrzewać, bo kurwa będą mnie wtedy pilnować i przytyję i nie dość, że nadal będę suką, to jeszcze grubą.
Ale nie, ja nie mam problemu.
A na pewno nie tego związanego z zaburzeniami odżywiania.
I denerwuje mnie strasznie ten mus milczenia, ta osłabiająca niemożność opowiedzenia Ci tego wszystkiego, bo jak ja mogę Ci powiedzieć, że czuję się jak żałosna i bezkształtna masa niczego, kiedy wpatrujesz się we mnie tymi pięknymi oczami pełnymi miłości i dobra i mówisz, że kochasz moje ciało, tylko nie chudnij już więcej, bo kobieta musi być kobietą, i jak ja mam to burzyć, jak mam zniszczyć i splamić Twoją czystą i nieskazitelną duszę swoim chorym oderwaniem od rzeczywistości.
Dlatego potrzebuję Twoich ramion. Dlatego potrzebuję Twojego przytulenia, dlatego potrzebuję Twojej nagiej klatki piersiowej, Twojego "kocham", Twojej dłoni na policzku i błyszczących oczu w migającym świetle świeczek.
Nie chcę żebyś pytał ani rozumiał. Nie chcę też tłumaczyć, bo najzwyczajniej w świecie się nie da. Chcę tylko żebyś był, żebyś kochał, żebyś mnie schował pod sobą przed światem. Żebyś mnie zabrał stąd - Tam, żebyś dał mi tę nirwanę, oderwanie od wszystkiego, co mnie kuje, co mnie chwyciło, związało i nie chce wypuścić. Żebyśmy zapomnieli o trójce i polibudzie, chemii i TO, żebyśmy zapomnieli o Twoim kocie i moim psie, o zdjęciach, klamerkach i paracordach, mailach, fejsbuku, niewyspaniu, rutynie, telefonach, diecie, miarach, jabłkach (30-90kcal) i kalafiorze (45kcal). Żebyśmy zapomnieli o samochodach Twojego Taty, słonecznikach Twojej mamy i niezrozumiałych nerwach mojej. Żebyśmy zapomnieli o Allegro i Mohito, o układzie wydalniczym płazów i liczbie koordynacyjnej glinu. Żebyśmy zapomnieli też o ubraniach i przenieśli się w tą naszą osobistą i jedyną czasoprzestrzeń, inną galaktykę, zupełnie odwrócony o sto osiemdziesiąt  stopni wymiar.
Boże, gdybym miała taką siłę sprawczą, zrobiłabym to bez wahania. Spytałabym się tylko Ciebie, czy chcesz. A gdyby okazało się, ku mojej niewysłowionej radości, że tak, a moja siła sprawcza była jednak za mała, to stanęłabym na czubku Księżyca, zebrała wszystkie gwiazdy z granatowego prześcieradła i zbudowała z nich dla nas schron, w którym nikt by nas nie znalazł, i w którym bylibyśmy bezpieczni.
Dlatego też wylewam swoje wnętrzności. Nie tylko dlatego, że gdybym miała o tym opowiedzieć, to automatycznie moje struny głosowe przestałyby działać i moja zdolność mowy oscylowałaby gdzieś w okolicach zera, ale głównie dlatego, żebyś czytając to kiedyś, bo wielce prawdopodobnym jest, że tak się stanie, żebyś wtedy miał jaśniejszy, może troszkę bardziej przejrzysty obraz, bo nie oczekuję, żebyś zrozumiał, o czym już chyba wspomniałam, zresztą nie sądzę, żeby ktoś, kogo myśli nigdy nie błądziły w tym kierunku jest w ogóle w stanie to zrobić.
Ale żywię nadzieję, że zaakceptujesz.
Nie zostawisz.
I przede wszystkim - że wybaczysz.